Γιατί να κάνω ομοιοπαθητική;
Η Ομοιοπαθητική θεραπεία είναι ένα ολιστικό, εναλλακτικό σύστημα το οποίο δρα θεραπευτικά σε όλα τα επίπεδα του οργανισμού και στοχεύει στη μόνιμη ίαση και όχι στην απλή ανακούφιση ή καταστολή των συμπτωμάτων. Στοχεύει στην υγεία, δηλαδή την ελευθερία από τον πόνο ή από οποιοδήποτε σύμπτωμα που δεσμεύει το σώμα ή το ψυχοδιανοητικό και συναισθηματικό πεδίο του ανθρώπου. Επιφέρει ισορροπία από μέσα προς τα έξω και δεν καλύπτει τοπικά ένα σύμπτωμα όπως συνήθως επιδιώκει η κλασική ιατρική θεραπεία. Επιτυχημένη ομοιοπαθητική θεραπεία σημαίνει τελικώς η μη αναγκαιότητα για χορήγηση φαρμάκων, είτε συμβατικών είτε ομοιοπαθητικών, ή η μείωση των συμβατικών στη ελάχιστη δυνατή ποσότητα.
Η Ομοιοπαθητική είναι ένα ιατρικό θεραπευτικό σύστημα το οποίο συμπεριλαμβάνει την επιστημονική γνώση και τη διάγνωση της κλασικής Ιατρικής, και εφαρμόζει διαφορετική φαρμακευτική προσέγγιση με στόχο τη διατήρηση αλλά και τη βελτίωση της υγείας στα καλύτερα δυνατά επίπεδα. Μπορεί να δράσει συμπληρωματικά με την κλασική Ιατρική όπου αυτό είναι απαραίτητο.
Στην Ομοιοπαθητική δεν υπάρχουν ασθένειες, αλλά ασθενείς. Η θεραπεία είναι εξατομικευμένη. Ο ομοιοπαθητικός ιατρός δεν θα δώσει την ίδια αγωγή σε όλους που έχουν διαγνωστεί με την ίδια νόσο. Θα λάβει υπόψη του πολλούς παράγοντες και θα διαμορφώσει την θεραπεία ανάλογα τις ειδικές ανάγκες του κάθε ασθενούς. Σήμερα, η κατεύθυνση της ιατρικής γενικώς είναι να ξεφύγει από την ιδέα ότι όλοι με την ίδια νόσο χρειάζονται την ίδια θεραπεία (one size fits all) και προχωρεί προς την εξατομικευμένη (tailor-made) θεραπεία. Επίσης η ανάγκη των συμπληρωματικών (complementary) θεραπειών έχει αναγνωριστεί και έχει εδραιωθεί ως απαραίτητη για την πιο αποτελεσματική θεραπεία του ασθενούς, εξ ου και ο όρος Integrated Medicine.
Η Ομοιοπαθητική είναι ένα απολύτως ασφαλές θεραπευτικό σύστημα. Τα φάρμακα που χορηγούνται είναι αναγνωρισμένα από τον Εθνικό Οργανισμό Φαρμάκων (Ε.Ο.Φ.) από το 1994, σύμφωνα με τη σχετική Ευρωπαϊκή Οδηγία 92/74/ΕΟΚ του Συμβουλίου της 22ας Σεπτεμβρίου 1992. Δεν προκαλούν τοξικές-χημικές παρενέργειες, αλλεργίες, εθισμό ή αλληλεπιδράσεις με άλλα φάρμακα. Μπορούν να χορηγηθούν και σε περιπτώσεις όπως η κύηση, ο θηλασμός, κατά την νεογνική-βρεφική-παιδική ηλικία, σε ασθενείς με αλλεργίες σε συμβατικά φάρμακα, σε βαρέως πάσχοντες ή ανοσοκατασταλμένους ασθενείς κ.ά.
Ποια η διαφορά της Ομοιοπαθητικής με την κλασική Ιατρική;
Η διαφορά της Ομοιοπαθητικής με την κλασική Ιατρική έγκειται, κυρίως, στον τρόπο που αντιλαμβάνεται την ασθένεια. Το σύμπτωμα μιας ασθένειας, είτε αυτή είναι οξεία είτε χρόνια, στην Ομοιοπαθητική θεωρείται έκφραση του οργανισμού και προσπάθειά του να επανέλθει στην υγεία. Και ενώ η κλασική Ιατρική επικεντρώνεται κυρίως στην εξάλειψη του συμπτώματος, ο σκοπός της Ομοιοπαθητικής είναι να αποκαταστήσει συνολικά την ομαλή λειτουργία του οργανισμού που εκφράζεται μέσα από τα συμπτώματά του.
Συνεπώς, η θεραπεία στην Ομοιοπαθητική δεν γίνεται καταπολεμώντας μόνο το σύμπτωμα, καταπιέζοντας δηλαδή την έκφραση του οργανισμού, αλλά αντιθέτως οδηγεί τον οργανισμό σε τέτοιο επίπεδο υγείας ώστε να μην χρειάζεται ο ίδιος να εκφραστεί με μία συμπτωματολογία, και να ιαθεί από βαθύτερα επίπεδα, από μέσα προς τα έξω.
Αυτό σημαίνει ότι οι διεργασίες προς την ίαση ξεκινούν από βαθύτερο επίπεδο (ψυχοδιανοητικό και ζωτικά όργανα) προς τα έξω (τα άκρα και το δέρμα). Παρατηρείται δηλαδή μια πορεία κατά τη θεραπευτική διαδικασία κατά την οποία ο οργανισμός επαναφέρει πρώτα την ισορροπία στα εσωτερικά του όργανα, και κατόπιν στα περιφερικά. Ενδεικτικά αναφέρεται η περίπτωση του άσθματος, το οποίο μπορεί να υποχωρήσει με μια πιθανή ταυτόχρονη εκδήλωση ενός (συνήθως παλαιού) εκζέματος. Εδώ το έκζεμα θεωρείται ένδειξη σωστής θεραπευτικής πορείας και υποχωρεί ολοκληρώνοντας τη θεραπευτική διαδικασία.
Στη διάρκεια της θεραπείας τα συμπτώματα θεραπεύονται με σειρά αντίστροφη από αυτή της εμφάνισής τους.
Τα φάρμακα που χρησιμοποιούνται είναι ασφαλή δηλαδή δεν έχουν παρενέργειες γιατί δεν είναι χημικά και δίνονται σε πολύ χαμηλές δόσεις. Επίσης ο ασθενής που πάσχει από κάποια χρόνια νόσο, δεν χρειάζεται να τα παίρνει εφ’ όρου ζωής αλλά μόνο για όσο διάστημα είναι απαραίτητο για την επαναφορά της υγείας του σε ικανοποιητικό επίπεδο.
Ο χρόνιος ασθενής, αντιμετωπίζοντας την παθολογία του μόνο με τη συμβατική ιατρική δεν αντιμετωπίζει ριζικά το πρόβλημα αλλά το διαιωνίζει, με κίνδυνο να εξελιχτεί η παθολογία σε σοβαρότερη νοσολογική οντότητα.
⟵ πίσω