Συγγραφέας: Ελευθέριος Ταπάκης, ιατρός.
Παρουσιάστηκε στο Πανελλήνιο Ομοιοπαθητικό Συνέδριο, Μάρτιος 2016.
Εισαγωγή
Στο άρθρο αυτό ευελπιστώ να παρουσιάσω- με όση ακρίβεια επιτρέπει το μέγεθός του – το θέμα των επιπέδων υγείας, στην αυθεντική περιγραφή του οποίου μπορεί οιοσδήποτε να εντρυφήσει μελετώντας το βιβλίο Levels of Health του εμπνευστού και πρώτου διδάξαντα της θεωρίας, Γεωργίου Βυθούλκα.
Η θεωρία των επιπέδων της υγείας είναι μια πρωτοποριακή, επαναστατική και πρωτότυπη συμβολή του καθηγητή Γ. Βυθούλκα, όχι μόνο στην Επιστήμη της Ομοιοπαθητικής, αλλά και στην Ιατρική Επιστήμη εν γένει. Κατά τη γνώμη μου, είναι μια ανακάλυψη της οποίας, εάν η αξία και το βάθος γίνονταν κατανοητές από την καθεστηκυία συμβατική Ιατρική- έστω και σε ένα μικρό βαθμό- η ελάχιστη αναγνώριση θα έπρεπε να είναι ένα βραβείο Νόμπελ Ιατρικής στον Γεώργιο Βυθούλκα – εκτός από το εναλλακτικό Νόμπελ (Right Livelihood Award) το οποίο ήδη του έχει απονεμηθεί για την αναβίωση της επιστήμης της ομοιοπαθητικής.
Μελετώντας κανείς αυτή τη θεωρία, ίσως κιόλας αναρωτηθεί πώς είναι δυνατόν να απουσιάζει μια τέτοια ή παρόμοια μοντελοποίηση μέσα στην πορεία της ιστορίας της ιατρικής και διαπιστώνει ότι αυτή η θεωρία είναι μια τεράστια συνεισφορά για την κατανόηση της λειτουργίας του ανθρώπινου οργανισμού, την κατανόηση του βάθους της παθολογίας και την πιο ακριβή πρόγνωση της πορείας της θεραπείας.
Ο Γ. Βυθούλκας γράφει στην πρόλογο του βιβλίου του: «Τα επίπεδα υγείας, περιέχουν την γνώση που έχω συγκεντρώσει κατά τη διάρκεια των τελευταίων σαράντα εννέα χρόνων όσον αφορά στη σχέση μεταξύ των χρόνιων και των οξέων ασθενειών και τις επιπτώσεις τους στον μηχανισμό άμυνας.»
Περιγραφή του μοντέλου
Η θεωρία ξεκινά από την απλή παρατήρηση ότι δεν έχουμε όλοι οι άνθρωποι το ίδιο επίπεδο υγείας. Άλλοι είναι πολύ υγιείς και άλλοι είναι επιρρεπείς σε ασθένειες ή ήδη ασθενούν από σοβαρές χρόνιες ασθένειες.
Η μοντελοποίηση αυτή κατατάσσει τους ανθρώπινους οργανισμούς σε διάφορες κατηγορίες επιπέδου υγείας χρησιμοποιώντας απλά και κατανοητά κριτήρια.
Τα επίπεδα της υγείας χωρίζονται συμβατικά σε 12. Το επίπεδο 1 είναι το επίπεδο που συμβολίζει την καλύτερη δυνατή υγεία ενώ το επίπεδο 12 είναι το κατώτατο επίπεδο υγείας. Σε όσο πιο ψηλό επίπεδο υγείας ανήκει ένας οργανισμός τόσο πιο οργανωμένος είναι, ενώ όσο πιο χαμηλό είναι το επίπεδο υγείας, τόσο ο οργανισμός πλησιάζει, όπως θα το διατύπωναν οι φυσικοί, στην εντροπία. Αυτά τα 12 επίπεδα, με τη σειρά τους κατατάσσονται αδρομερώς, λόγω κοινών χαρακτηριστικών, σε 4 γκρουπ που το καθένα εμπεριέχει 3 συνολικά επίπεδα. Έτσι στο γκρουπ 1 ανήκουν τα επίπεδα 1-3, στο γκρουπ 2 τα επίπεδα 4-6, στο γκρουπ 3 τα επίπεδα 7-9 και στο γκρουπ 4 τα επίπεδα 10-12.
Ένας ασθενής που ανήκει σε υψηλό επίπεδο υγείας, μπορεί να έχει την ίδια διάγνωση με έναν ασθενή με πιο χαμηλό επίπεδο υγείας. Η διαφορά έγκειται στο ότι η εκδήλωση της νόσου είναι πολύ πιο ήπια και η πρόγνωση της πορείας της ασθένειας είναι πολύ πιο καλή στα υψηλά επίπεδα υγείας.
Σε όσο πιο υψηλό επίπεδο υγείας βρίσκεται ένας οργανισμός, τόσο πιο σταθερή είναι η συμπτωματολογία του και αυτή η συμπτωματολογία αφορά κυρίως λειτουργικά συμπτώματα. Σταθερή συμπτωματολογία σημαίνει ότι, λαμβάνοντας το ιστορικό, βλέπουμε ότι τα συμπτώματα δεν αλλάζουν στην πορεία των χρόνων και αυτή η συμπτωματολογία στα υψηλά επίπεδα δείχνει στις πλείστες περιπτώσεις ένα εύκολα αναγνωρίσιμο, πολύχρηστο ομοιοπαθητικό φάρμακο. Στα τρία πρώτα επίπεδα (γκρουπ 1) ανήκουν κυρίως άνθρωποι της υπαίθρου, απλοί και ευθείς άνθρωποι με τη καλή έννοια των όρων, οι οποίοι δεν έχουν πάρει στη ζωή τους πολλά συμβατικά χημικά φάρμακα. Τα άτομα αυτά μπορεί να χρειαστούν στην πορεία της θεραπείας τους μόνο ένα ή πολύ λίγα ομοιοπαθητικά φάρμακα, τα οποία και θα έχουν άριστη δράση.
Όσο το επίπεδο υγείας κατεβαίνει, τόσο πιο πολλά φάρμακα θα χρειαστούν στην πορεία της θεραπείας τα οποία και θα είναι πιο δύσκολα αναγνωρίσιμα. Τα συμπτώματα αφορούν εδώ παθολογοανατομικές και όχι λειτουργικές βλάβες και η συμπτωματολογία δεν δείχνει πλέον καθαρά κάποιο φάρμακο. Όσο το επίπεδο υγείας κατεβαίνει, η πρόγνωση καθίσταται δυσχερέστερη. Στα δε πολύ χαμηλά επίπεδα υγείας, όπως το 10ο, 11ο και 12ο (γκρουπ 4), ανήκουν αυτές που ονομάζουμε ανίατες περιπτώσεις και εκεί η ομοιοπαθητική μπορεί να βοηθήσει μόνο ανακουφιστικά αλλά όχι θεραπευτικά.
Η σημασία του πυρετού
Για την κατάταξη ενός οργανισμού σε επίπεδο υγείας, είναι καίριας σημασίας η ικανότητα του οργανισμού να ανεβάζει ή όχι υψηλό πυρετό και πως η ικανότητα αυτή έχει μεταβληθεί στο ιστορικό του οργανισμού. Π.χ. ένας ασθενής με διάγνωση ιδιοπαθούς αρτηριακής υπέρτασης από 10ετίας, που στο παρελθόν είχε συχνά οξέα εμπύρετα επεισόδια, αλλά περίπου από την έναρξη της υπέρτασης δεν κάνει εμπύρετα επεισόδια, δεν έχει καλή πρόγνωση. Αντίθετα αν ένας ασθενής με την ίδια διάγνωση συνεχίζει να κάνει εμπύρετα με συχνότητα π.χ μία ή δύο φορές το χρόνο, τότε έχει πολύ καλύτερη πρόγνωση. Το ίδιο ισχύει για κάθε διάγνωση. Έτσι ένα υπερκινητικό παιδάκι που δεν ανεβάζει πυρετούς δεν έχει καλή πρόγνωση. Αν όμως αυτό το παιδάκι, κατά την πορεία της θεραπείας με ομοιοπαθητική, κάνει μια οξεία εμπύρετη ωτίτιδα, αυτή η ωτίτιδα είναι καίριας σημασίας και, αν θεραπευτεί σωστά επίσης με την ομοιοπαθητική, τότε θα ανέβει όπως λέμε επίπεδο υγείας και οι αλλαγές στην όλη του εικόνα θα είναι θεαματικές.
Οι ασθενείς με χαμηλό επίπεδο υγείας έχουν ένα οργανισμό που νοσεί σε βαθύ επίπεδο και ο οποίος έχει χάσει την ικανότητα του να ανεβάζει πλέον ψηλό πυρετό. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι, κατά τη διάρκεια των εφημεριών που έκανα στο Δρομοκαΐτειο ως ειδικευόμενος ψυχιατρικής, οι τρόφιμοι στο ίδρυμα πολύ σπάνια αρρώσταιναν με υψηλό πυρετό. Ήταν, φυσικά, περιπτώσεις με πολύ χαμηλό επίπεδο υγείας, ανίατες περιπτώσεις, που ανήκαν οι πιο πολλές στο γκρουπ 4.
Οι ασθενείς που ανήκουν στον γκρουπ 1 (επίπεδα 1, 2, 3) είναι, όπως προαναφέρθηκε, οργανισμοί που όλο και πιο σπάνια απαντούνται σήμερα, ειδικά όσον αφορά τα επίπεδα 1 και 2. Πρόκειται, όπως επίσης προελέχθη, κυρίως για ανθρώπους της υπαίθρου, γερούς οργανισμούς, οι οποίοι δεν νοσούν από χρόνια νοσήματα και θα μας πουν ότι δεν αρρωσταίνουν ποτέ ή περνούν τον πυρετό “στο πόδι”.
Στο γκρουπ 2 (επίπεδα 4,5,6), ανήκουν οι ασθενείς που, κατά διαστήματα ανεβάζουν υψηλούς πυρετούς. Σε αυτό το γκρουπ ανήκουν και τα παιδιά με οξείες αμυγδαλίτιδες ή ωτίτιδες ή συχνές εμπύρετες λοιμώξεις του αναπνευστικού. Σε αυτό το γκρουπ η σωστή ομοιοπαθητική θεραπεία θα ανεβάσει το επίπεδο υγείας με αποτέλεσμα οι οργανισμοί αυτοί να σταματήσουν να αρρωσταίνουν και να έχουν εν γένει μια πολύ καλύτερη ποιότητα ζωής. Αντίθετα η αλλοπαθητική καταπιεστική “θεραπεία”, με τις συχνές αντιβιώσεις και φάρμακα που καταπιέζουν το ανοσοποιητικό σύστημα, αν μετά από κάποιο διάστημα έχει ως αποτέλεσμα την διακοπή της συχνότητα των εμπυρέτων, αυτό θα σημαίνει υποβάθμιση του επιπέδου υγείας στο γκρουπ 3, και ουσιαστικά “μετάλλαξη” των οξέων εμπυρέτων σε μια χρόνια νόσο.
Στο γκρουπ 3 ανήκουν οι ασθενείς που έχουν χάσει πλέον τη δυνατότητα να ανεβάζουν υψηλό πυρετό. Οι ασθενείς αυτοί θα έρθουν συνήθως για ένα χρόνιο ενόχλημα, και διερευνώντας το ιστορικό θα διαπιστώσουμε ότι έχουν χρόνια να ανεβάσουν υψηλό πυρετό, ενώ στο παρελθόν, που μπορεί να είναι και μακρυνό, τα οξέα εμπύρετα ήταν συχνά. Σε αυτούς τους ασθενείς η καλύτερη εξέλιξη είναι η επιστροφή των οξέων καταστάσεων η οποία θα συνοδευτεί με μεγάλη ανανέωση του οργανισμού σε όλα τα επίπεδα.
Στο γκρουπ 4 ανήκουν ασθενείς με σοβαρές χρόνιες καταστάσεις όπως π.χ. σχιζοφρένεια, AIDS, μεταστατικός καρκίνος, παιδάκια με αυτισμό κ.ά. Οι οργανισμοί αυτοί είτε δεν έχουν ανεβάσει ποτέ ψηλό πυρετό στη ζωή τους, ή ο πυρετός βρίσκεται πολύ μακρυά στο ιστορικό του ασθενούς. Στους ασθενείς αυτούς η ομοιοπαθητική μπορεί να δράσει ανακουφιστικά αλλά όχι θεραπευτικά. Δυστυχώς, ακόμα και με σωστές συνταγογραφήσεις, οι οποίες σε αυτή την ομάδα δεν είναι καθόλου εύκολες, ο οργανισμός δεν έχει τη δυνατότητα να ανεβάσει το επίπεδο της υγείας του και να επιτευχθεί το φαινόμενο της ίασης.
Εφαρμογή της θεωρίας των επιπέδων υγείας
Η θεωρία των επιπέδων υγείας δίνει τη δυνατότητα για μια πολύ πιο ακριβή πρόγνωση της πορείας ενός ασθενούς σε σχέση με τη νοσολογική οντότητα, όπως επίσης και την αξιολόγηση της πορείας του κάτω από οποιαδήποτε θεραπευτική αγωγή, ομοιοπαθητική ή μη. Ο γιατρός, δηλαδή, είναι σε θέση να αξιολογήσει αν ο ασθενής του οδεύει προς την υγεία ή αντίθετα προς την εκφύλιση.
Με την κατανόηση της θεωρίας των επιπέδων υγείας δίνονται απαντήσεις σε ερωτήματα που παραμένουν ακόμα ανεξήγητα για τη συμβατική ιατρική. Ερωτήματα όπως: Γιατί σε μια επιδημία δεν προσβάλλονται όλα τα άτομα που έρχονται σε επαφή με τον παθογόνο παράγοντα; Γιατί οι σχιζοφρενείς σπάνια αναπτύσσουν υψηλό πυρετό; Υπάρχει και ποια είναι η σχέση μεταξύ των συχνών οξέων ασθενειών και της χρόνιας νόσου; Γιατί ο καθένας που εκτίθεται στον κρύο αέρα δεν αναπτύσσει ένα κοινό κρυολόγημα; Γιατί για παράδειγμα ο μηνιγγιτιδόκοκκος, ενώ ανευρίσκεται στη μικροβιακή χλωρίδα σε ποσοστό 5-15% των ανθρώπων, δεν προκαλεί σε όλους αυτούς μηνιγγίτιδα;
Οι αναλύσεις που περιγράφονται στα βιβλία «Νέα διάσταση της ιατρικής», «Επίπεδα Υγείας» και στο δημοφιλές άρθρο «Το Συνεχές μιας Ενοποιημένης Θεωρίας των Ασθενειών» δίνουν απαντήσεις στα παραπάνω αλλά και σε πολλά άλλα ερωτήματα.
Για τον ομοιοπαθητικό γιατρό η γνώση της θεωρητικής βάσης των επιπέδων υγείας είναι ζωτικής σημασίας για την ορθή πρακτική εφαρμογή της ομοιοπαθητικής. Είναι σημαντική για την πρόγνωση του περιστατικού, την επιλογή της δυναμοποίησης του ομοιοπαθητικού φαρμάκου, της δοσολογίας- και το πιο σημαντικό- τη σωστή αξιολόγηση της δράσης του φαρμάκου μετά από μία συνταγογράφηση και τη λήψη της απόφασης για τη διαχείριση της περίπτωσης στο follow up (αναμονή, επανάληψη, αλλαγή δυναμοποίησης ή φαρμάκου).
Παραδείγματα περιπτώσεων από διάφορα επίπεδα υγείας:
Περίπτωση 1
ΓΔ, ασθενής 36 χρ. πρωτοήρθε (2008) για ήπιους μυϊκούς πόνους μετά από έντονη άσκηση στο γυμναστήριο. Σπάνια κάνει πυρετούς (ποτέ δεν έκανε) και όταν κάνει κρατάει 1-2 μέρες και του περνάει. Είναι θερμόαιμος (2), δεν ανέχεται τα μάλλινα ρούχα (2) και διψάει(2). Διατροφικά του αρέσει το τυρί (1), τα γλυκά (1) και το κρασί (2), ενώ δεν του αρέσει το γάλα (1). Έχει καλή όρεξη και κατά τις 11 το πρωί νιώθει ότι πρέπει κάτι να φάει (2), άσχετα με το ποια ώρα έφαγε πρωινό. Κοιμάται μπρούμυτα. Από τα ψυχοδιανοητικά συμπτώματα σιχαίνεται (2) και έχει υψοφοβία (2). Συνταγογραφήθηκε Sulphur 200CH με θεαματική γενική βελτίωση με συνοδό γενική ευεξία. Χαρακτηριστικά αναφέρει ότι αυξήθηκε και η μυϊκή του μάζα σε σημείο που τον ρωτούσανε στο γυμναστήριο αν παίρνει αναβολικά! Το 2009 έπαθε διάστρεμμα το οποίο αντιμετωπίστηκε με επαναλήψεις Rhus-t 30CH. Το 2012 είχε συνάχι χωρίς πυρετό, πήρε sulphur 1m και σε μια ώρα του πέρασε εντελώς. Το ίδιο έγινε τον Δεκέμβριο του 2015.
Επεξήγηση: Πρόκειται για περίπτωση που ανήκει στο γκρουπ 1. Από τότε που ξεκίνησε την ομοιοπαθητική δεν ξαναέκανε πυρετό, τα οξέα περιστατικά είναι ακόμα πιο ήπια και, αν χρειαστεί, αντιμετωπίζονται με το ίδιο φάρμακο (Sulphur).
Περίπτωση 2
ΛΠ, αγόρι ηλικίας 2 χρονών. Έχει κάνει 2 αμυγδαλίτιδες και μια γαστρεντερίτιδα με πολύ υψηλό πυρετό μέχρι τώρα. Αναπνέει συνέχεια με ανοικτό το στόμα, ακούγεται η αναπνοή του. Πολύ υπερκινητικός, “δεν κάθεται λεπτό”. Δόθηκε Tarentula 200 και 1Μ, και σε ένα μήνα Hyoscyamus 200 χωρίς κανένα αποτέλεσμα. 20 μέρες μετά ανέβασε ξανά πυρετό 38,5 για 2 μέρες που πέρασε με αντιπυρετικά. Χωρίς βελτίωση στην υπερκινητικότητα ή σε οποιονδήποτε άλλον τομέα. Οι γονείς τον περιγράφουν ως ιδιότροπο (2), και με επιθετικότητα που εκδηλώνεται δαγκώνοντας (2) και χτυπώντας (2) τους άλλους. Διατροφικά του αρέσουν τα ζυμαρικά (1) και τα λεμόνια (2). Έχει χρόνια οιδηματώδεις υπογνάθιους αδένες (1) και σιελόρροια (2). Τρίζει τα δόντια στον ύπνο (2). Οι κενώσεις του είναι δύσοσμες (1). Δόθηκε τελικά Bell 200, 1m, 10m. Επόμενη επίσκεψη σε 9 μήνες, 1 μήνα μετά από εμβόλιο, όταν ξανάρχισε η δυσκολία στην αναπνοή και η καταρροή. Μόνιμη μεγάλη βελτίωση στην υπερκινητικότητα μετά την Belladonna, δεν δαγκώνει ούτε χτυπάει τώρα. Πιο έντονη η σιελόρροια μετά τον εμβολιασμό. Η υποτροπή της δυσχέρειας στην αναπνοή αντιμετωπίστηκε αυτή τη φορά, επίσης αποτελεσματικά, με mercurius Solubilis 200CH. Τα οξέα εμπύρετα σταμάτησαν.
Επεξήγηση: Παράδειγμα μεταπήδησης από το group 2 (όπου οι ασθενείς νοσούν με συχνές οξείες εμπύρετες λοιμώξεις) στο group 1 μετά από σωστή ομοιοπαθητική θεραπεία.
Περίπτωση 3
ΔΑ, άντρας 65 χρονών. Χρόνιος βήχας (βρογχεκτασίες), υπερτροφία προστάτη, οστεοαρθρίτιδα.
Το 2005 και μετά από κάποια ομοιοπαθητικά φάρμακα με αμφίβολο αποτέλεσμα δόθηκε nitric acid 200CH. Η συνταγογράφηση στηρίχθηκε κυρίως στο ότι επρόκειτο για υποχονδριακό ασθενή με μεγάλο άγχος υγείας και στην επιθυμία για λίπος την οποία όμως καταπίεζε ως επιβλαβή για την υγεία του. Λίγες μέρες μετά το nit-ac ο ασθενής παρουσίασε λοίμωξη αναπνευστικού με υψηλό πυρετό μετά από πολλά χρόνια. Ήταν μια σοβαρή εμπύρετη λοίμωξη στην οποία δεν μπορούσα να αναγνωρίσω το φάρμακο και ζήτησα τη βοήθεια του κ. Βυθούλκα. Το φάρμακο που πρότεινε ο κ. Βυθούλκας για το οξύ ήταν η calcarea carbonica 200CH (επαναλήψεις) στηριζόμενος στο ότι ο ασθενής είχε κρύα πόδια ώστε να θέλει να τα ζεσταίνει με θερμοφόρα και στο ότι η calcarea carbonica είναι συμπληρωματικό φάρμακο στο nitric acid. H calcarea έδρασε θεραπευτικά όχι μόνο στο οξύ το οποίο ξεπεράστηκε μέσα σε ώρες, αλλά και γενικά στην αναβάθμιση της υγείας του ασθενούς. Έκτοτε κάνει αραιά οξέα, αλλά όχι τόσο έντονα όσο το πρώτο, τα οποία αντιμετωπίζονται με την ομοιοπαθητική. Δεν έχει πλέον τον χρόνιο βήχα, νιώθει μια γενική ευεξία. Παραμένει όμως η καλοήθης υπερτροφία του προστάτη. Δεν έχει πλέον το παθολογικό άγχος υγείας που είχε στο παρελθόν. Τα τελευταία χρόνια παρουσίασε οδοντιατρικά προβλήματα και έκανε κάποιες απονευρώσεις. Τον Ιανουάριο φέτος παρουσίασε ένα εξάνθημα στα άκρα χέρια με έντονο κνησμό, ερυθρότητα και οίδημα. Ο κνησμός ανακουφιζόταν με κρύο νερό. Δεν θυμόταν παρόμοιο εξάνθημα στο παρελθόν. Δόθηκε Apis 200 χωρίς αποτέλεσμα ενώ η λύση ήρθε από την Pulsatilla 200 που ακολούθησε. Σήμερα είναι 76 χρονών και νιώθει πολύ νεότερος!
Επεξήγηση: Περίπτωση μεταπήδησης από το γκρουπ 3 στο γκρουπ 2 με την εκδήλωση οξέος εμπύρετου νοσήματος μετά από πολλά χρόνια. Η σωστή αντιμετώπιση της οξείας εμπύρετης αναπνευστικής λοίμωξης είχε ως αποτέλεσμα την παραμονή του ασθενούς σε αυτό το γκρουπ. Το εξάνθημα που εμφανίστηκε πριν μερικούς μήνες είναι ένδειξη αυτής της καλής πορείας όλα αυτά τα χρόνια και δείχνει ίσως και μια προσπάθεια του οργανισμού να μεταπηδήσει στο group 1, παρόλο που κάποια χρόνια προβλήματα όπως η υπερτροφία του προστάτη παραμένουν.
Περίπτωση 4.
ΜΓ, Γυναίκα 62 χρ, πρώτη συνεδρία το Δεκέμβριο του 2008. Ήταν 40 κιλά και είχε χάσει 7 κιλά το τελευταίο διάστημα. Διάγνωση: καρκίνος παγκρέατος (IPMN, ενδοπορικό θηλώδες-βλεννώδες νεόπλασμα) με διήθηση της πυλαίας φλέβας και μετάσταση στους λεμφαδένες. Σταδιοποίηση Τ4Μ1Mx. Υποφέρει από έντονους πόνους παίρνει οπιούχα (διαδερματκά και per os), βενζοδιαζεπίνες, αντικαταθλιπτικά. Την είδα στο σπίτι της γιατί δεν μπορούσε να βγει έξω. Οι θεράποντες είπαν στην κόρη για μερικούς μήνες ζωής και δεν συνέστησαν χημειοθεραπεία ή χειρουργική επέμβαση. Είχε δοθεί από προηγούμενο συνάδερφο calcarea arsenicosa χωρίς καμία βελτίωση. Η επιλογή του φαρμάκου ήταν πολύ δύσκολη. Στηριζόμενος στο ότι οι πόνοι ήταν παραδόξως στο υπογάστριο (όπου στο ρεπέρτορυ βρίσκεται η Platina μεταξύ άλλων στον τρίτο βαθμό) και σε μια περιγραφή της κόρης που έδειχναν κάποια στοιχεία υπεροψίας, έδωσα το φάρμακο Platina 30C σε επαναλήψεις, παρόλο που έλειπε από το ιστορικό το χαρακτηριστικό της αυξημένης σεξουαλικότητας. Για την Platina συμφωνούσαν ένας φόβος καρκίνου και θανάτου που μπορεί να ήταν και δικαιολογημένος λόγω της κατάστασης. Το αποτέλεσμα ήταν άμεσο με γρήγορη βελτίωση στους πόνους (στο 70%), αύξηση της όρεξης, έβαλε 3 κιλά σε 1 ½ μήνα και βελτιώθηκε πολύ και στην όψη. Έβγαινε έξω για ψώνια και πήγε στο καζίνο! 9 μήνες μετά παρουσίασε οξύ πόνο στο δεξί υποχόνδριο για τον οποίο έγινε εισαγωγή και δόθηκε μεταξύ άλλων και αντιβίωση. Τον Ιανουάριο του 2010 της πρoτάθηκε χημειοθεραπεία την οποία και ακολούθησε. Απεβίωσε το Μάιο του 2010.
Επεξήγηση: Πρόκειται για περίπτωση του γκρουπ 4 με βαρειά θανατηφόρα παθολογία. Στο ιστορικό της ασθενούς αναφέρθηκαν συχνές αμυγδαλίτιδες μέχρι τη σχολική ηλικία αλλά χωρίς οξέα εμπύρετα επεισόδιο ακολούθως. Η ομοιοπαθητική αγωγή έδρασε άμεσα χωρίς αρχική επιδείνωση και με βελτίωση της ποιότητας ζωής αλλά χωρίς να θεραπεύσει τη βαρειά παθολογία.
Ελευθέριος Ταπάκης
Ιατρός απόφοιτος Ιατρικής Σχολής Α.Π.Θ
MSc Κλασικής Ομοιοπαθητικής Πανεπιστημίου Αιγαίου Διπλωματούχος Διεθνούς Ακαδημίας Κλασικής Ομοιοπαθητικής